Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

15.Έλλειψης συνέχεια

Αυτή τη φορά προσπάθησα να προετοιμαστώ όσο περισσότερο μπορούσα. Η ανάλυση είχε δυσκολέψει πολύ, η απώλεια είναι τόσο μεγάλο θέμα κι έχει τόσα παρακλάδια που εύκολα μπορεί να ξεφύγει… Έτσι άρχισα να κάνω ανταπαντήσεις στον εαυτό μου ώστε να είμαι όσο έτοιμος θα μπορούσα να είμαι.
Περπατώντας χωρίς σαφή προορισμό αυτή την ηλιόλουστη σχεδόν καλοκαιρινή ημέρα, το μυαλό μου είχε γίνει ένα κουβάρι προβληματισμών και σκέψεων:
- Θεωρείτε ότι η απώλεια είναι χειρότερη από την έλλειψη - σε απόλυτα μεγέθη;
- Αν και ίδια σε ουσία πιστεύω ότι η απώλεια είναι πιο οδυνηρή
- Ενώ η απώλεια όμως προϋποθέτει την έλλειψη δεν είναι απαραίτητο και το αντίθετο
- Δίκιο έχετε σε αυτό, έλλειψη μπορεί να είναι κι η μη απόκτηση κάποιου υλικού ή όχι μόνο πράγματος που θέλουμε πολύ...
- Ακριβώς αυτό εννοούσα, οπότε με την έλλειψη πολλές φορές οδηγούμαστε στην αντικατάσταση ή την πλήρη αποχή από κάτι ενώ με την απώλεια αναγκαστικά πρέπει να δεχτούμε την κατάσταση χωρίς περιθώρια άλλης αντίδρασης...

Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω τις φανταστικές ερωτήσεις κι απαντήσεις με τον Γ. και έπεσα πάνω σε ένα συμμαθητή και κολλητό μου που είχα να δω αρκετούς μήνες:
- γεια σου βρε Σ. τι γίνεσαι; που βρίσκεσαι;
- γεια σου Α. καλά λέω, στην Λάρισα είμαι και σπουδάζω, ένα γεγονός με ανάγκασε να κατέβω πριν τελειώσει η περίοδος, κι είναι κι εξεταστική τώρα...
- αν επιτρέπετε τι γεγονός; (τον ρώτησα από ανάμικτο ενδιαφέρον)
- ο πατέρας μου έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο, είναι στο Νοσοκομείο
- είναι σοβαρά; έχει περάσει ο κίνδυνος;
- είναι σοβαρά, θα δείξει
- έλα ρε φίλε, θα δεις θα περάσει, πάμε για ένα καφεδάκι;
- άντε πάμε, έχω 2 ώρες μέχρι να πάω ξανά για την επίσκεψη
Πήγαμε σε ένα γειτονικό καφέ που συνηθίζαμε να περνάμε τις κοπάνες μας, κάτι ξεγυρισμένα 6ωρα όπου δεν σταματούσαμε να μιλάμε. Η αναγκαστική αποχή από την καθημερινή επαφή που είχαμε κάποτε ήταν περισσότερο από εμφανής, δεν υπήρχε σαφώς αμηχανία, κι ένα βλέμμα έφτανε για να καταλάβει ο ένας τον άλλο, αλλά κάτι έλλειπε...
- Λοιπόν πως πάει η ζωή γενικά στη Λάρισα; τον ρώτησα για να σπάσουμε την ησυχία
- Καλά μωρέ, λίγο η σχολή, λίγο κάποιες παρέες που έχω κάνει εκεί, περνά ευχάριστα η κατάσταση, αλλά αυτό που φαντάζονται όλοι περί φοιτητικής ζωής, ξεγνοιασιάς κλπ απέχει πολύ από αυτό που ζω...
- Τουλάχιστον εσύ το ζεις, εγώ θα πρέπει να περιμένω τα αποτελέσματα για να δω αν θα ακολουθήσω κάποιον από την παλιά παρέα ή θα είμαι κάπου μόνος κι εγώ σαν κι εσένα...
- Έχω μια διαίσθηση ότι η παλιά καλή πεντάδα θα σκορπίσει πραγματικά στα 5 σημεία του ορίζοντα, μου απάντησε.
Πράγματι, σε όλο το Λύκειο ειδικά, είχαμε δημιουργήσει μια εξαιρετικά δεμένη πεντάδα, με περίφημα πάρτι όταν βρίσκαμε την ευκαιρία, με στήσιμο παράνομου ερασιτεχνικού σταθμού, με απίστευτες κοπάνες (μέχρι κι εκδρομές εκτός Αττικής κάναμε σε πρωινή κοπάνα), κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
- Φοβάμαι ότι θα δικαιωθείς, του ανταπάντησα, η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πολύ η παρέα σου ρε φίλε, δεν περνάνε οι μέρες εδώ χωρίς έναν άνθρωπο σαν κι εσένα να πω κουβέντες από καρδιάς...
- Ποτέ δεν ξέρεις πως θα μας τα φέρει η ζωή, ίσως και να ξανασμίξουμε, ίσως και να χαθούμε για πάντα, ίσως να φτάσουμε να συναντιόμαστε στο μέλλον στο δρόμο και να μην αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο...

Μην θέλοντας να σκεφτώ πως είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοιο ενδεχόμενο, γύρισα την κουβέντα περί γκομενικών, μουσικής, οικογενειακών κι άλλων ανάλαφρων θεμάτων, το μόνο που μου έλλειπε αυτή τη στιγμή ήταν άλλη μια απώλεια στις τόσες που είχα...

Υστερόγραφο: τον Σ. τον συνάντησα αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια, κυρίως όταν έμενα ακόμη στην ίδια γειτονιά, παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά, έχασε πατέρα, δουλειά, πάχυνε, βάρυνε, χαθήκαμε αλλά ξέρω (κι ελπίζω) ότι είναι καλά, ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι κέρδισα από αυτό τον άνθρωπο στην δύσκολη εφηβεία που περάσαμε παρέα... Τελικά η έλλειψη γλυκαίνει όταν θυμάσαι και αντιμετωπίζεται όταν συνειδητοποιείς τι έχεις κερδίσει από αυτό που έχασες.
    

12 σχόλια:

Κατερίνα είπε...

Η έλλειψη και γλυκαίνει κατά πώς λες και μετριάζεται από την ελπίδα ότι ίσως κάποτε οι συγκυρίες επιτρέψουν να αποκατασταθεί η σχέση με αυτό/αυτόν που σου λείπει. Η απώλεια όμως? Πολύ δύσκολα, και για κάποιους καθόλου, διαχειρίσιμη. Προσωπικά ούτε καν τη σκέψη της απώλειας δε μπορώ να διαχειριστώ.
Άντε, ας μην το σκέφτομαι περαιτέρω, λοιπόν!
Σε φιλώ Μπλου μου!!

BLUEPRINTS είπε...

Κατερίνα μου έτσι είναι τα πράγματα, η απώλεια είναι από τα δυσκολότερα θέματα που μπορεί να διαχειριστεί κανείς στη ζωή του, είναι κάτι οριστικό κι αμετάκλητο, ότι και να προετοιμάζεις, ότι και να λες εκ των προτέρων για αυτή αν δεν σου συμβεί δεν ξέρεις πως θα αντιδράσεις, σε φιλώ

Hfaistiwnas είπε...

Δεν είχα και πολλές παρέες στο λύκειο και λίγα άτομα μου λείπουν, καταλαβαίνω όμως το συναίσθημα..

BLUEPRINTS είπε...

Hfaisiwna εγώ θα έλεγα ότι ήμουν τυχερός (κι ακόμη είμαι βέβαια) και πλαισιώνομαι από καλούς φίλους πάντα, να είσαι καλά

Tremens είπε...

Γιατί καλό μου παιδί δεν γνώριζα την ύπαρξη του υστερόγραφου; πάω να ψάξω και παλιότερα!

BLUEPRINTS είπε...

tremens προσπαθούσα να το κρατήσω κρυφό από την οικογένεια... καλώς όρισες κι εδώ

censurasigloXXI είπε...

Αχ, φίλε μου, η απώλεια εκείνων που δεν είναι εκεί μαζί μας, δεν ζούνε, είναι πιό επώδυνη από την απώλεια όσων γνωρίζουμε και ίσως κατά τύχη μπορούμε να συναντιόμαστε ξανά.

Ίσως θα λέγαμε ότι έχουμε απομακρυνθεί μόνο σωματικά γιατί τους έχω στο μυαλό μου και να διατηρήσουν τις αναμνήσεις των ανθρώπων που βρίσκονται μακριά, ή κοντά... αλλά μου πονάει όταν τους βλέπω να περνάνε από κοντά μου μετά από χρόνια και δεν με θυμόυνται ή δεν θέλουν να με θυμούνται και εγώ παραμένω νε το χαμόγελο στο στόμα... Είναι, για μένα, ενα θλιβερό, νοσταλγικό και απογοητευτικό θέμα, αγαπημένε μου.

Ένα φιλί και καφεδάκι.

BLUEPRINTS είπε...

censurasigloXXI και μένα αυτό το αρχικό που λες που λες είναι το χειρότερό μου... όσο για το τελευταίο είναι όντως απογοητευτικό απλά... φιλιά πολλά κι από μένα

Ethan Raynolds είπε...

...η έλλειψη γλυκαίνει όταν θυμάσαι!!Aντιμετωπίζεται όταν συνειδητοποιείς τι έχεις κερδίσει από αυτό που έχασες!!! Έγραψες!!!!

BLUEPRINTS είπε...

Ethan Raynolds κάπως έτσι είναι τα πράγματα, να είσαι καλά και καλώς όρισες...

ALEX ANDRA είπε...

Απωλεια...... με έχει κάνει να πονέσω βαθιά και ανλέητα,για να μπορέσω όμως να προχωρήσω και να συμβιβαστώ μαζί της έπρεπε να γλυκάνω την σκέψη μου και την ψυχή μου και να σκεφτώ κάτι που θα με παρηγορήσει και θα με κάνει να προχωρήσω γιατί στη σφάιρα της αγάπης δεν υπάρχει απουσία με ότι και όποιον αγαπάω.. Παρηγοριά η σκέψη αυτή , και μου δίνει δύναμη να συνεχίζω....

BLUEPRINTS είπε...

Alex Andra Όπου βρίσκουμε παρηγοριά είναι καλό, η απώλεια είναι δύσκολη στη διαχείριση, πόσο μάλλον πολύ αγαπημένων μας προσώπων