Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

17. 4η Επίσκεψη, συνέχεια

Είχε δίκιο, όσο κι αν μου έκανε καλό να σκέφτομαι και να αναλύω συνέχεια αυτά που είχαμε πει και δημιουργώντας σενάρια για αυτά που θα λέγαμε, δεν ήταν αυτό η ουσία. Πήγαινα εκεί για να καταλήξουμε κάπου αλλού, να βοηθηθώ να ξεπεράσω φοβίες, ανασφάλειες, να νιώσω τελικά «καλά», μέρος του κοινωνικού συνόλου κι όχι ξένο σώμα του, τουλάχιστον κατά πως το αντιλαμβανόμουν εγώ…

Η τελευταία μου επίσκεψη πριν το Πάσχα ήταν την Μεγάλη Τρίτη, μάλιστα μετά την συνεδρία μας είχα κανονίσει να βρεθώ με την μητέρα μου σε ένα παλιό εκκλησάκι της γειτονιάς που έκανε μια πολύ όμορφη λειτουργία, περιέργως πως είχαν αρχίσει να μου αρέσουν συγκεκριμένοι βυζαντινοί ύμνοι και κάποια εκκλησιαστικά τελετουργικά…

Περπάτησα γρήγορα, κάποιες κηλίδες ιδρώτα έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στο μέτωπο, τις σκούπισα βιαστικά με την ανάποδη της παλάμης κι ανέβηκα στο γραφείο. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που δεν σκεφτόμουν αυτή την επίσκεψη και δεν προετοίμαζα το έδαφος. Η πόρτα ήταν ανοικτή και με το που τον αντίκρισα του είπα:

Α.: Καλησπέρα κύριε Γ. αυτή την φορά ήρθα μάλλον νωρίτερα, υπάρχει πρόβλημα να ξεκινήσουμε τώρα;
Γ.: Καλησπέρα κύριε Α., όχι αν θέλετε ξεκινάμε άμεσα, έχετε κάποιο ραντεβού μετά και βιάζεστε;
Α.: Όχι ακριβώς ραντεβού, θα συναντήσω την μητέρα μου σε μια εκκλησία αργότερα…
Γ.: Ωραία, ας συνεχίσουμε λοιπόν από εκεί που είχαμε μείνει, αλήθεια θυμάστε το σημείο; Ελπίζω να μην προετοιμάσατε πάλι την συνέχεια και να αφεθείτε σε πιο χαλαρή συζήτηση αυτή την φορά...
Α.: Η αλήθεια είναι ότι καθόλου δεν προετοιμάστηκα για την σημερινή μας συνάντηση, δεν ξέρω αν φταίει η Πασχαλινή ατμόσφαιρα κι ότι περιμένω την αυριανή μας έξοδο προς το χωριό αλλά νιώθω λιγότερο πιεσμένος, την προηγούμενη φορά λοιπόν συζητήσαμε περί έλλειψης και την διαφορά της από την απώλεια.
Γ.: Σωστά, είχατε αρχίσει να μιλάτε λοιπόν για την έλλειψη της μητέρας τον καιρό που είχε το ατύχημα ο αδελφός σας, θυμάστε έντονα άλλες τέτοιες περιπτώσεις είτε από το οικογενειακό είτε από το ευρύτερο περιβάλλον;
Α.: Ναι, η αλήθεια είναι ότι κι ο πατέρας μου έλλειπε αρκετά τότε. Λόγω της εργασίας του (ελαιοχρωματιστής) μπορεί να έλλειπε μέρες ολόκληρες, να δούλευε Σαββατοκύριακα, γενικώς τον ένιωθα απόντα... 
Γ.: Αυτή η έλλειψη αντρικού προτύπου στα πρώτα σας βήματα θεωρητικά πρέπει να σας έδεσε περισσότερο με την μητέρα σας, από την άλλη ίσως και λόγω αυτής της έλλειψης προσπαθήσατε να "πάρετε" κατά κάποιο τρόπο τον ρόλο του δίπλα στην μητέρα σας; Αλήθεια νιώσατε ποτέ σωματική / ερωτική έλξη για κάποιον από τους γονείς σας;

Έμεινα για λίγο σκεφτικός, δεν περίμενα την αναφορά του γνωστού συνδρόμου σε μια συζήτηση για την έλλειψη - για την ακρίβεια δεν το είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι τότε... Ο Γ. προβλέποντας την αντίδρασή μου ή απλά αναφερόμενος σε αυτό σαν μελλοντική παρακαταθήκη συνέχισε χωρίς να περιμένει την απάντησή μου...

Γ.: Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν τα Οιδιπόδεια συμπλέγματα κι απαντήστε μου στο πρώτο σκέλος της ερώτησης αν θέλετε...
Α.: (παίρνοντας βαθιά ανάσα που δεν θα το θίγαμε τώρα αυτό το θέμα), Δεν ξέρω αν είχα μεγαλύτερο δέσιμο με κάποιον από τους δύο, σίγουρα τους αγαπάω το ίδιο, η μητέρα ήταν όντως πιο κοντά αλλά θυμάμαι τόσο χαρακτηριστικά τις στιγμές που ο πατέρας μου ερχόταν και με έπαιρνε από το Δημοτικό (8-9 χρονών) τα απογεύματα κι εγώ αποκαμωμένος δήθεν έριχνα το κεφάλι μου με ασφάλεια (και φόρα) στο μπράτσο του... Αυτά τα 3-4 τετράγωνα από το σχολείο προς στο σπίτι ήταν από τις πολύ έντονες και δυνατές στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα από την σχέση μου με τον πατέρα μου. Έχουμε βέβαια και τις περισσότερο αστείες, όπως όταν με μάλωνε η μητέρα μου πήγαινα και τον χτυπούσα όπου τον έβρισκα, με αποτέλεσμα άλλοτε να του χύνω τον καφέ κι άλλοτε το νερό ή οτιδήποτε βρισκόταν μπροστά του... Σε γενικές γραμμές παράπονα δεν έχω, απλά ίσως τον ήθελα (χρειαζόμουν;) περισσότερο τότε...
Γ.: Ήταν αυστηρός σαν πατέρας; Νιώσατε ποτέ καταπίεση; Πως αντιμετώπιζε γενικά την ζωή;
Α.: Αυστηρός δεν ήταν ποτέ, δίκαιος ίσως, αλλά δεν ένιωσα σε καμιά στιγμή καταπιεσμένος. Ίσα ίσα με εμπιστευόταν, φανταστείτε ότι άρχισα να βγαίνω μόνος από τα 12-13, το χαρτζιλίκι δεν το στερήθηκα ποτέ, οι τιμωρίες δεν υπήρχαν στην ουσία, γενικά είχαμε περισσότερο φιλική σχέση παρά σχέση πατέρα - γιου, για την ακρίβεια δεν θυμάμαι ποτέ να τον απεκάλεσα πατέρα, από μικρός Αλέκο τον φώναζα... Ο ίδιος ήταν πολύ αισιόδοξος σαν άνθρωπος και πολύ δυνατός, ακόμη κι όταν του συνέβη η αρρώστια... (κόμπασα για λίγο, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στον γιατρό να με απαλλάξει από την δυσάρεστη θέση να μιλήσω για αυτό τώρα)
Γ.: Θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή για τα γεγονότα αυτά όπως ατυχήματα, αρρώστιες κι άλλα σημαντικά εμπόδια που σας έχουν παρουσιαστεί έως τώρα, κάτι τελευταίο να σας ρωτήσω μόνο, τον θαυμάζετε σαν άνθρωπο; Θέλετε να του μοιάσετε;
Α.: Ναι στον θαυμασμό όχι στην ομοιότητα, ήταν πάντα με τον σταυρό στο χέρι, δεν αδίκησε ποτέ κανέναν, προτιμούσε να χάνει ο ίδιος παρά οι συνεργάτες ή συνάδελφοι, δεν θα ήθελα να με θεωρούν "θύμα" όσο κι αν είχα καθαρή συνείδηση. Ο ίδιος λέει βέβαια ότι του μοιάζω πολύ σαν χαρακτήρας, θα δείξει στο μέλλον πιστεύω...
Γ.: Σας ευχαριστώ πολύ, νομίζω για σήμερα ολοκληρώσαμε, εύχομαι καλό Πάσχα, να περάσετε όμορφα και τα λέμε πάλι με την επιστροφή σας και μου έδωσε το χέρι σε μια ζεστή χειραψία, σχεδόν φιλική
Α.: Εγώ σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, να έχετε καλή Ανάσταση του αντευχήθηκα και τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια. Μου φάνηκε ότι ήταν ανεπαίσθητα υγρά τα μάτια του εκείνη τη στιγμή...

Έφυγα βιαστικά για να πάω να βρω την μητέρα στην εκκλησία, ο καιρός ως συνήθως τέτοιες ημέρες ήταν μουντός, έδειχνε ότι θα βρέξει σε λίγο, οι μυρωδιές από τα οπωροφόρα όμως γλύκαναν την ατμόσφαιρα, ένιωθα μια αδιάκριτη ηρεμία μέσα μου, αύριο θα πηγαίναμε και στο χωριό για Πάσχα, μακάρι φέτος να είναι ήρεμα κι όμορφα όλα, θα χρειαστώ αρκετή ενέργεια στον γυρισμό...