Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

10. Προσπάθεια

Βγαίνοντας από το γραφείο του γιατρού νόμιζα ότι παραπατώ. Με φόβισε το κλείσιμο αυτής της συνεδρίας, τι εννοούσε ότι θα ματώσουμε πραγματικά; Αν θεωρούσε ότι το να ανοιχτώ τόσο στις δυο πρώτες συνεδρίες δεν ήταν τίποτα, μήπως δεν άξιζε τον κόπο να συνεχίσω; Από την άλλη δεν είχα ούτε τις εμπειρίες ούτε την δύναμη να μπορέσω να κάνω αυτοανάλυση τότε. Ο κολλητός φίλος σπούδαζε σε άλλη πόλη, με την οικογένεια δεν υπήρχε περίπτωση να συζητήσω τέτοια θέματα, οπότε δε μου έμεναν και πολλές επιλογές, ένιωθα ότι έπρεπε να ολοκληρώσω αυτό που είχα αρχίσει. Αν θεωρητικά είχαμε εξαντλήσει το θέμα μεταφυσικής και παρόμοιων φαινομένων θα περνούσαμε στα δυσκολότερα, το θέμα θανάτου, απώλειας γενικότερα και τις μη συνηθισμένες αντιδράσεις μου απέναντι σε τέτοια γεγονότα. Μα τι να πω και τι να εξηγήσω για αυτό; Μάλλον θα άκουγα περισσότερο και θα μίλαγα λιγότερο για το συγκεκριμένο, εκτός… εκτός κι αν οδηγούσε και πάλι τα πράγματα κάπου εντελώς διαφορετικά από αυτό που περίμενα.
Περπατούσα για περισσότερο από μία ώρα και συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει τη μισή απόσταση για το σπίτι με τα πόδια. Αποφάσισα να συνεχίσω έτσι, το απόγευμα ήταν γλυκό κι οι μυρωδιές της Άνοιξης από κάποιους κήπους (λεμονιές, πασχαλιές κι γλιτσίνιες) με έκαναν να αναθαρρήσω. Ανέκαθεν αυτή ήταν η αγαπημένη μου εποχή κι απαλλαγμένος από τις αλλεργίες που με κατέτρεχαν για αρκετά χρόνια μπορούσα να την απολαμβάνω όπως μου άρεσε. Λίγο η διάθεση που άρχισε να φτιάχνει, λίγο από πείσμα ότι έπρεπε επιτέλους να τελειώσω κάτι που άρχιζα (συνήθιζα γενικά να αφήνω μισοτελειωμένα αρκετά πράγματα) αποφάσισα να πάω κανονικά στην επόμενη επίσκεψη προετοιμασμένος για το δυσκολότερο. Δεν είχα να κρύψω κάτι, το ιατρικό απόρρητο με καθησύχαζε κι ήμουν σίγουρος ότι μετά από λίγο καιρό δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξαναέβλεπα, οπότε ακόμη κι αυτά που κρατούσα ίσως κρυφά από τον εαυτό μου θα παρέμεναν έτσι για τον κοινωνικό μου περίγυρο.
Βοηθώντας μια ηλικιωμένη κυρία να περάσει το φανάρι κι εισπράττοντας τις ευχές της, πήρα μια βαθιά ανάσα και την βεβαιότητα ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη για να την καταδικάζω χωρίς να προλάβω να την ζήσω όπως πρέπει.