Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

15.Έλλειψης συνέχεια

Αυτή τη φορά προσπάθησα να προετοιμαστώ όσο περισσότερο μπορούσα. Η ανάλυση είχε δυσκολέψει πολύ, η απώλεια είναι τόσο μεγάλο θέμα κι έχει τόσα παρακλάδια που εύκολα μπορεί να ξεφύγει… Έτσι άρχισα να κάνω ανταπαντήσεις στον εαυτό μου ώστε να είμαι όσο έτοιμος θα μπορούσα να είμαι.
Περπατώντας χωρίς σαφή προορισμό αυτή την ηλιόλουστη σχεδόν καλοκαιρινή ημέρα, το μυαλό μου είχε γίνει ένα κουβάρι προβληματισμών και σκέψεων:
- Θεωρείτε ότι η απώλεια είναι χειρότερη από την έλλειψη - σε απόλυτα μεγέθη;
- Αν και ίδια σε ουσία πιστεύω ότι η απώλεια είναι πιο οδυνηρή
- Ενώ η απώλεια όμως προϋποθέτει την έλλειψη δεν είναι απαραίτητο και το αντίθετο
- Δίκιο έχετε σε αυτό, έλλειψη μπορεί να είναι κι η μη απόκτηση κάποιου υλικού ή όχι μόνο πράγματος που θέλουμε πολύ...
- Ακριβώς αυτό εννοούσα, οπότε με την έλλειψη πολλές φορές οδηγούμαστε στην αντικατάσταση ή την πλήρη αποχή από κάτι ενώ με την απώλεια αναγκαστικά πρέπει να δεχτούμε την κατάσταση χωρίς περιθώρια άλλης αντίδρασης...

Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω τις φανταστικές ερωτήσεις κι απαντήσεις με τον Γ. και έπεσα πάνω σε ένα συμμαθητή και κολλητό μου που είχα να δω αρκετούς μήνες:
- γεια σου βρε Σ. τι γίνεσαι; που βρίσκεσαι;
- γεια σου Α. καλά λέω, στην Λάρισα είμαι και σπουδάζω, ένα γεγονός με ανάγκασε να κατέβω πριν τελειώσει η περίοδος, κι είναι κι εξεταστική τώρα...
- αν επιτρέπετε τι γεγονός; (τον ρώτησα από ανάμικτο ενδιαφέρον)
- ο πατέρας μου έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο, είναι στο Νοσοκομείο
- είναι σοβαρά; έχει περάσει ο κίνδυνος;
- είναι σοβαρά, θα δείξει
- έλα ρε φίλε, θα δεις θα περάσει, πάμε για ένα καφεδάκι;
- άντε πάμε, έχω 2 ώρες μέχρι να πάω ξανά για την επίσκεψη
Πήγαμε σε ένα γειτονικό καφέ που συνηθίζαμε να περνάμε τις κοπάνες μας, κάτι ξεγυρισμένα 6ωρα όπου δεν σταματούσαμε να μιλάμε. Η αναγκαστική αποχή από την καθημερινή επαφή που είχαμε κάποτε ήταν περισσότερο από εμφανής, δεν υπήρχε σαφώς αμηχανία, κι ένα βλέμμα έφτανε για να καταλάβει ο ένας τον άλλο, αλλά κάτι έλλειπε...
- Λοιπόν πως πάει η ζωή γενικά στη Λάρισα; τον ρώτησα για να σπάσουμε την ησυχία
- Καλά μωρέ, λίγο η σχολή, λίγο κάποιες παρέες που έχω κάνει εκεί, περνά ευχάριστα η κατάσταση, αλλά αυτό που φαντάζονται όλοι περί φοιτητικής ζωής, ξεγνοιασιάς κλπ απέχει πολύ από αυτό που ζω...
- Τουλάχιστον εσύ το ζεις, εγώ θα πρέπει να περιμένω τα αποτελέσματα για να δω αν θα ακολουθήσω κάποιον από την παλιά παρέα ή θα είμαι κάπου μόνος κι εγώ σαν κι εσένα...
- Έχω μια διαίσθηση ότι η παλιά καλή πεντάδα θα σκορπίσει πραγματικά στα 5 σημεία του ορίζοντα, μου απάντησε.
Πράγματι, σε όλο το Λύκειο ειδικά, είχαμε δημιουργήσει μια εξαιρετικά δεμένη πεντάδα, με περίφημα πάρτι όταν βρίσκαμε την ευκαιρία, με στήσιμο παράνομου ερασιτεχνικού σταθμού, με απίστευτες κοπάνες (μέχρι κι εκδρομές εκτός Αττικής κάναμε σε πρωινή κοπάνα), κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
- Φοβάμαι ότι θα δικαιωθείς, του ανταπάντησα, η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πολύ η παρέα σου ρε φίλε, δεν περνάνε οι μέρες εδώ χωρίς έναν άνθρωπο σαν κι εσένα να πω κουβέντες από καρδιάς...
- Ποτέ δεν ξέρεις πως θα μας τα φέρει η ζωή, ίσως και να ξανασμίξουμε, ίσως και να χαθούμε για πάντα, ίσως να φτάσουμε να συναντιόμαστε στο μέλλον στο δρόμο και να μην αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο...

Μην θέλοντας να σκεφτώ πως είναι δυνατόν να υπάρξει τέτοιο ενδεχόμενο, γύρισα την κουβέντα περί γκομενικών, μουσικής, οικογενειακών κι άλλων ανάλαφρων θεμάτων, το μόνο που μου έλλειπε αυτή τη στιγμή ήταν άλλη μια απώλεια στις τόσες που είχα...

Υστερόγραφο: τον Σ. τον συνάντησα αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια, κυρίως όταν έμενα ακόμη στην ίδια γειτονιά, παντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά, έχασε πατέρα, δουλειά, πάχυνε, βάρυνε, χαθήκαμε αλλά ξέρω (κι ελπίζω) ότι είναι καλά, ποτέ δεν θα ξεχάσω ότι κέρδισα από αυτό τον άνθρωπο στην δύσκολη εφηβεία που περάσαμε παρέα... Τελικά η έλλειψη γλυκαίνει όταν θυμάσαι και αντιμετωπίζεται όταν συνειδητοποιείς τι έχεις κερδίσει από αυτό που έχασες.