Εισαγωγή

Κάποτε (21/1/08) σε ένα ιστολογικό παιχνίδι είχα παίξει με το παρακάτω ποίημα. Ανακάλυψα μέσω στατιστικών ότι σε 92 από τα post του άλλου μου blog υπάρχουν υστερόγραφα. Έτσι προκύπτει κι ο τίτλος αυτού του blog, θα προσπαθήσω να γράψω αλλιώς, περισσότερο να βγάλω τη συγγραφική μου τρέλα κι ότι ήθελε προκύψει. Τότε λοιπόν είχα γράψει τα παρακάτω:

Ούτως ή άλλως και για διάφορους λόγους έχω αναφερθεί πολλάκις εδώ μέσα σε αγαπημένους ποιητές κι έχω παραθέσει αποσπάσματά τους. Είναι ευκαιρία λοιπόν να σας αποκαλύψω γιατί έχω τρέλα με τα υστερόγραφα:Το ανακάλυψα τυχαία πριν καμιά 15αριά χρόνια, η αδυναμία στον Μανόλη Αναγνωστάκη ήταν δεδομένη, το παιχνίδι των υστερόγραφων μου θύμιζε προ εφηβικά χρόνια όταν με αγαπημένη φίλη - καθηγήτρια αρχαίων ελληνικών, ανταλλάσσαμε γράμματα (ναι, ήταν τρόπος επικοινωνίας κάποτε, τότε δεν υπήρχε η άνεση κινητών κι ακίνητων τηλεφώνων και sms, e-mail κλπ), αφήνοντας πάντα τη δύναμη και την ανατροπή σε αυτά τα σύντομα κειμενάκια της μιας γραμμής που μπορούσαν να αλλάξουν το νόημα όλου του προηγούμενου γράμματος. Ας παραθέσω λοιπόν κάποια από αυτά:

Δε θέλω να γνωρίσω πάρα πολύ τους ανθρώπους.

Όλα προς τι;

Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη - διαφορετικά.

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του.

Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.

Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά.

Έρωτας: όσο υπάρχουν το άγνωστο και οι αυταπάτες.

Ήξερε πως δεν είχε πεθάνει αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να την ξαναδεί.

Παλιούς σου φίλους που τους βλέπεις με συγκίνηση - παλιούς σου έρωτες με αποστροφή.

Όλοι κομπλεξικοί με το ήθος.

Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει - τώρα έπαιζε την παράταση.

Δεν φοβόταν το θάνατο - τουλάχιστον το θάνατο των άλλων.

Μιλούσε συνεχώς με παρενθέσεις και αποσιωπητικά, σαν τυφλός που βάδιζε σ' ένα δωμάτιο γεμάτο έπιπλα.

(Γηράσκω αεί αναθεωρών)

Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της.

Δεν υπάρχει πνευματικός ηρωισμός.

Επισκευαστής αναμνήσεων.

... Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι. (Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα.)

Έλπιζες από απελπισία.

Το ενοχλητικότερο ήταν πως επέμενε να γράφει την αλήθεια με άλφα κεφαλαίο.

Οι τίτλοι στα περιεχόμενα άμα τους διάβαζες στη σειρά, φτιάχναν ένα καινούργιο ποίημα - το πιο όμορφο ποίημα, χωρίς λόγια περιττά, χωρίς φιλολογία, χωρίς φτιασίδια.

Ο σπαραγμός της κοινοτυπίας.

Οι ίδιες λέξεις που λέμε όλοι.

Περιθώριο στο "Περιθώριο".

Προσπαθούσε να σε πείσει πως όλα είχαν αλλάξει, όμως εσύ τα 'βλεπες γύρω σου απελπιστικά όμοια.

Εμένα θα μου άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής.

Όμως ποτέ δε θα μου εξηγήσεις το πως και το γιατί.

Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά...

Υ.Γ.: σε πολύ λίγο θα αρχίσει κάτι που δεν ξέρω ούτε πότε ούτε πως θα ολοκληρωθεί