2. Αναζήτηση

Είχα ακούσει από τον άντρα της ξαδέλφης μου για ένα ψυχοθεραπευτή (ακόμη δεν μπορούσα να διακρίνω τη διαφορά μεταξύ ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή) ο οποίος ήταν πολύ καλός και τον είχε βοηθήσει αρκετά να ξεπεράσει διάφορα θέματα που τον απασχολούσαν. Μου ήταν ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο να ψάξω από μόνος για να βρω τον κατάλληλο και παρότι με ομοιοπαθητικό είχα ξεπεράσει τις εφηβικές μου αλλεργίες, αρχικά ήθελα να δοκιμάσω την γνωστή οδό πριν περάσω σε εναλλακτικές μεθόδους. Ευτυχώς κάποια χρήματα που είχα αποκτήσει το προηγούμενο καλοκαίρι βάφοντας  σπίτια πλουσίων γειτόνων στο χωριό που ήταν το εξοχικό, μου έδιναν τη δυνατότητα να ξεκινήσω το εγχείρημα μου χωρίς να δώσω αφορμές στους δικούς μου. Όπως και να το κάνεις στα δεκαεννιά δεν μου ήταν εύκολο να το συζητήσω με τους γονείς μου αυτό. Ένιωθα ότι θα το περνούσα και τελικά ξεπερνούσα μόνος.
Έτσι αφού πρώτα έκλεισα ένα τηλεφωνικό ραντεβού, ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι ξεκίνησα να πάω στο γραφείο του Γ. κάπου στα Βόρεια Προάστια. Ένας κόμπος είχε δεθεί στο στομάχι , μου θύμιζε τον αντίστοιχο όταν έδινα πανελλαδικές εξετάσεις, άγχος μαζί με προσμονή μέχρι να μου δοθούν τα θέματα των εξετάσεων. Χτύπησα το κουδούνι του και μετά από μερικά δευτερόλεπτα (που μου φάνηκαν αιώνες) άνοιξε η πόρτα και βρέθηκα στον χώρο αναμονής. Είχα πάει 10 λεπτά νωρίτερα οπότε κάθισα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και περίμενα να με καλέσει. Η πόρτα του ήταν μισάνοιχτη και προσπαθούσα να διακρίνω κάτι από το χώρο. Το μόνο που έβλεπα ήταν μια σκούρα βιβλιοθήκη γεμάτη τόμους και βιβλία ενώ άκουγα στο βάθος μια πολύ μπάσα αλλά ταυτόχρονα και ήρεμη συμβουλευτική φωνή. Ο κόμπος από το στομάχι είχε περάσει στο διάφραγμα, σκέφτηκα προς στιγμή να φύγω, αλλά ούτε αυτό δεν είχα κουράγιο να κάνω, τα πόδια μου είχαν κολλήσει στο πάτωμα, τέτοια "γείωση" δεν μου είχε ξανατύχει. Η φωνή δεν ακουγόταν πια, κοίταξα το ρολόι μου (φορούσα ακόμη τότε, αρκετά χρόνια αργότερα την έκοψα εντελώς αυτή τη συνήθεια), σε 3 λεπτά κανονικά θα αρχίζαμε... Τον είδα να στέκεται στην βαριά δίφυλλη πόρτα, μου φάνηκε τεράστιος κι εγώ ένιωθα νάνος μπροστά του, μου είπε με την βαριά σταθερή φωνή του: παρότι λίγο νωρίτερα από το προβλεπόμενο, μπορείτε να περάσετε κύριε Α.

≈