Χαμογέλασα αλλά μου βγήκε σαν μορφασμός πόνου στο πρόσωπο. Όσο κι αν εσωτερικά το διασκέδαζα εξωτερικά δεν μπορούσε να φανεί. Αυτή η διαφορά του μέσα με το έξω, του συναισθήματος με την αίσθηση, είχε αρχίσει να γίνεται δεύτερη φύση μου απ' ότι φαινόταν κι ήταν μόνο λίγες φευγαλέες στιγμές που μπορούσα να το βιώσω, να γίνει αντιληπτή ως συμπεριφορά. Δεν με ενοχλούσε πλέον, σαν όλες τις συνήθειες προσπαθούσα να το λανσάρω και στο υποσυνείδητο ώστε να μην είναι τόσο έντονη η κόντρα για μένα.
Βέβαια λόγω αυτής της αναποδιάς ο άλλος απέναντί μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς νιώθω, το να δείχνεις ότι πονάς ακούγοντας ένα ανέκδοτο ή να γελάς βλέποντας ένα τραγικό ή άσχημο γεγονός με έβγαζε ημίτρελο (μη σου πω θεότρελο) στα μάτια του. Στην κηδεία αγαπημένου προσώπου πρόσφατα είχα αυτό το χαμόγελο καρφωμένο κι όσοι δεν ήξεραν θεωρούσαν ότι ήμουν ο μεγαλύτερος εχθρός του θανόντος. Απ' ότι μου είπε κάποιος ειδικός μόνο η ταυτόχρονη βίωση δύο αντίθετων συναισθημάτων ταυτόχρονα θα μπορούσε να με επαναφέρει στην πρότερη (και αποδεκτή) ψυχοσωματική ισορροπία.
Έσπαγα το κεφάλι μου προσπαθώντας να δημιουργήσω μια τέτοια κατάσταση τεχνητά, αλλά από την άλλη πίστευα ότι θα ερχόταν από μόνη της όταν έφτανε το πλήρωμα του χρόνου. Όσο παράλογο κι αν ακουγόταν την ίδια ακριβώς στιγμή να νιώσεις καλά κι άσχημα, εγώ ήλπιζα ότι θα συμβεί και μάλιστα σύντομα.
Προσπαθώ να θυμηθώ πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ποια ήταν η αφορμή, σε ποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ποιοι ήταν παρόντες, αλλά κι αυτό μου φαντάζει δύσκολο τώρα. Λες κι ήμουν πάντα έτσι, πιθανό γεννητικό πρόβλημα, γεγονός που συνέτεινε στην απόφασή μου να πάω σε έναν ειδικό, το μόνο στο οποίο δεν είχα καταλήξει ήταν αν θα ήταν της παραδοσιακής σχολής ψυχολογίας ή κάτι πιο εναλλακτικό.
Έσπαγα το κεφάλι μου προσπαθώντας να δημιουργήσω μια τέτοια κατάσταση τεχνητά, αλλά από την άλλη πίστευα ότι θα ερχόταν από μόνη της όταν έφτανε το πλήρωμα του χρόνου. Όσο παράλογο κι αν ακουγόταν την ίδια ακριβώς στιγμή να νιώσεις καλά κι άσχημα, εγώ ήλπιζα ότι θα συμβεί και μάλιστα σύντομα.
Προσπαθώ να θυμηθώ πως ξεκίνησε αυτή η ιστορία, ποια ήταν η αφορμή, σε ποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ποιοι ήταν παρόντες, αλλά κι αυτό μου φαντάζει δύσκολο τώρα. Λες κι ήμουν πάντα έτσι, πιθανό γεννητικό πρόβλημα, γεγονός που συνέτεινε στην απόφασή μου να πάω σε έναν ειδικό, το μόνο στο οποίο δεν είχα καταλήξει ήταν αν θα ήταν της παραδοσιακής σχολής ψυχολογίας ή κάτι πιο εναλλακτικό.
≈
18 σχόλια:
Με το καλησπέρα στα βαθειά, χεχεχε!!!
υγ κανόνισε να γίνω σαν το Μάνο της φίλης μας και να σου βάζω απαγορευτικά!!!
Δεν νομίζω να χρειάζεται ψυχολόγο κάτι τέτοιο.. μήπως απλά μια στάση άμυνας;;
Ασε τον Παύλο να σε μαλώνει το κάνει με αγάπει. Λατρεύω τον την πέννα σου αλλά της αξίζει πιό ενδιαφέρον διάκοσμος. Ελπίζω να κάνεις κάτι με το γρασίδι που φύτρωσε εδώ ακόμα δεν το άνοιξες και πάνω απ΄όλα ελπίζω να μη μου θυμώσεις που σου κάνω υποδείξεις. Καλή αρχή λοιπόν κι από κοντά σου εύχομαι.
στις πιο δύσκολες στιγμές μου δεν μπορώ παρά να μην χαμογελώ. ειδικά με κόσμο μπροστά. όσο οικείο και ασφαλή να τον νοιώθω. ίσως δεν θέλω να κοινοποιήσω την στεναχώρια μου στεναχωρώντας τους.
και όταν αισθάνομαι στεναχώριες δίπλα μου χαμογελώ.
νομίζω πως τα απόλυτα συναισθήματα τα νοιώθουμε απόλυτα μόνοι μας.
καλορίζικα τα υστερόγραφα!
Αυτό που θα πω εγώ προς το παρόν είναι ότι ως γνήσια ξανθιά δεν είχα δει το Link για εδώ.. Τώρα που το ανακάλυψα πάω να γίνω follower και.. θα επανέλθω..:-)) Φιλάκια..
Είχα υποσχεθεί στην Εύη, ότι το πρώτο σχόλιο της νέας (μετά stalker) εποχής, θα ήταν στο μπλογκ της... Αλλά νομίζω ότι θα μου επιτρέψει να είναι εδώ! Καλή αρχή λοιπόν για όλους :)
Σε φιλώ καλό μου
ΠΑΥΛΟ μην ανησυχείς τα εν οίκο κλπ, αλλά κάποια καλυπτόμενα ενδοοικογενειακά δεν υπόσχομαι κιόλας, ευχαριστώ για τη συμπαράσταση και την κατανόηση πάντως
Hfaistiwna κι όμως αγαπητέ, θα δεις ότι βοήθησε τελικά...
Ginger το ξέρω πολύ καλά κι εγώ, όσο για το διάκοσμο η αλήθεια είναι ότι δεν είχα το χρόνο να ασχοληθώ αρκετά, βγήκε μάλλον βιαστικά, σίγουρα θα υπάρξουν οργανωτικές αλλαγές, και πάλι σε ευχαριστώ γενικώς
b|a|s|n\i/a έτσι κάπως το νιώθω κι εγώ και παίζω παραστάσεις όταν χρειάζεται (ή όταν το νιώθω τουλάχιστον), σε ευχαριστώ για την υποστήριξη
fevis χαχα, έλα ρε που τα πουλάς; εμείς σε ξέρουμε (νομίζω καλά), σε φιλώ γλυκιά μου και χαίρομαι που είσαι εδώ γύρω
wintersea περιττό να πω ότι με τιμά απίστευτα αυτό που λες, είναι σαν να γνωριζόμαστε τόσο καιρό κι ας μην έχουμε ανταλλάξει κάτι παραπάνω από μπλογκικά μηνύματα μεταξύ μας, ελπίζω να είσαι καλά γενικά και σε ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη
καλή αρχή!
πολύ πολύ ενδιαφέρουσα η πρώτη σου παραδοχή! περιμένουμε τη συνέχεια...
υ.γ. και γω τοχω αυτό με τα υστερόγραφα...(και τις τελίτσες επίσης) μήπως πρέπει να το ψάξω???
Μου αρέσει η απλή διακόσμηση, δίνει μεγαλύτερη σημασία στις λέξεις ή το περιεχόμενο.
Έχω έναν φίλο τέτοιο, όταν περισσότερο είναι το θυμό μου και χειρότερη την κατάσταση, χαμόγελάει σαν χαζός. Καταλαβαίνω γιατί το κάνει αυτό, αλλά κάτι κάνει στα νεύρα μου. Αυτό το χαμόγελο είναι της ανησυχίας, άγχος, δειλία, ντροπή, δυσκολία να εξωτερικέυσει την θλίψη του...
Αλλά δεν είσαι για ψυχολόγος, είναι όλοι τρελοί ... ίσως είσαι για λίγο κρασύ.
Φιλάκια, φίλε.
maya σε ευχαριστώ καλή μου, θα προσπαθήσω να το συνεχίζω όσο συντομότερα μπορώ
υ.γ.: μπα, είναι μια από τις τρέλες μας, κράτα το, πολλές φορές τα σημαντικότερα λέγονται με αυτό τον τρόπο
Verónica Marsá έτσι πιστεύω κι εγώ, η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο που περιγράφω είναι περισσότερο φανταστικό παρά αληθινό γεγονός αλλά κάπου εκεί μέσα βρίσκομαι κι εγώ, απλά τα περιγράφω με ένα "δικό μου" τρόπο έχοντας περάσει πολλες από τις καταστάσεις που γράφω, σε ψυχολόγο έχω πάει στην πραγματικότητα και όντως με βοήθησε
υ.γ.: για κρασί δε λέω ποτέ όχι, τα φιλιά μου
Κι είναι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί στο βάθος του πνιγμού, κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων...
white snow ακόμη και το φανταστικό εμπεριέχει στοιχεία πραγματικότητας, ούτως ή άλλως σε ευχαριστώ γιατί για μένα η κάθε επαφή είναι ένας μικρός (ή και μεγάλος) θησαυρός
Δημοσίευση σχολίου