Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

7. Απόφαση - 2η Επίσκεψη

Έφαγα βιαστικά χωρίς διάθεση για κουβέντες πολλές. Η μάνα πάλι βλέποντας τη διάθεση δεν έδωσε και πολύ σημασία έχοντας συνηθίσει σε τέτοια συμπεριφορά από μένα τον τελευταίο καιρό. Μια η αποτυχία μου να περάσω στις Πανελλαδικές κι η εκ νέου προσπάθειά μου, μια η ύστερη εφηβική μου επαναστατικότητα αν μη τι άλλο μου έδιναν το άλλοθι της ησυχίας και αποκλεισμού από τα γύρω. 
Εγώ πάλι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι θα πω στην επόμενη συνεδρία. Τι θα με ρωτούσε, τι θα απαντούσα, φανταστικά σενάρια που μόνο μπροστά δεν με πήγαιναν.
Σα νεράκι πέρασε πάντως αυτή η βδομάδα, οι κολλητοί φίλοι είχαν ήδη περάσει σε κάποια σχολή κυρίως της επαρχίας, γκομενικά δεν έπαιζε και κάτι σοβαρό, οπότε με λίγο διάβασμα, λίγη μουσική, σκόρπια σινεμά και πολλές σκέψεις έφτασα και πάλι στο κατώφλι του γραφείου του.
-Γ.: Καλώς ήρθατε κύριε Α., πως είστε;
-Α: καλά γιατρέ, ήρεμα.
-Γ: Πολύ ωραία, ας αρχίσουμε, σκεφτήκατε μήπως αυτή τη βδομάδα το ενδεχόμενο να μην ξανάρθετε;
-Α: η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα αρκετές φορές, από την άλλη δε μ' αρέσει να τα παρατάω έτσι εύκολα, είναι πολύ νωρίς να βγάζω συμπεράσματα και να βγάζω τέτοιες αποφάσεις, δε βρίσκετε;
-Γ.: Σαφώς έτσι είναι, η άρνηση όμως είναι πολύ σύνηθες στο επάγγελμά μου, δεν θα σας παρεξηγούσα αν νιώθατε άσχημα ήδη από την πρώτη φορά
-Α.: χμμμ, μάλλον θα πρέπει να με κάνει να ανησυχώ αυτό που είπατε, τα χειρότερα έρχονται δηλαδή;
-Γ.: Τουναντίον, τα καλύτερα έρχονται, ας μην μακρηγορούμε όμως, πείτε μου τι σκέφτεστε για το θάνατο, για την απώλεια, έχετε νιώσει ποτέ από κοντά τη ζωή που φεύγει;
-Α.: μέχρι τώρα και εκτός του γεγονότος που σας περιέγραψα με τον αδελφό μου, που τελικά είχε ευτυχή κατάληξη, το μόνο πολύ κοντινό περιστατικό θανάτου ήταν με τον παππού μου, τον πατέρα του πατέρα μου...
-Γ.: Σας ακούω
-Α.: Πολύ μικρότερος από την προηγούμενη αφήγηση, περίπου 2 και κάτι, ήμασταν οι δύο μας κάτω από τη μυγδαλιά, προφανώς έλεγε τα δικά του παραμύθια, κάτι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, λίγο τον άκουγα λίγο έπαιζα, όπως και να είχε σου ήταν αδύνατον να περνά απαρατήρητος, είχε κάτι μοναδικό σαν άνθρωπος, σε κάποια στιγμή ψελλίζει: φώναξε τη γιαγιά να μου φέρει το οινόπνευμα, γύρισα και τον κοίταξα, η γνωστή λάμψη στα μάτια του σαν να είχε χαθεί, έτρεξα όσο γρηγορότερα μπορούσα, την τράβηξα από τη φούστα επαναλαμβάνοντας: το οινόπνευμα, ο παππούς, δεν είναι καλά, γρήγορα, η θεία κι τα μεγαλύτερα ξαδέλφια με κράτησαν πίσω, δεν τον ξαναείδα, ποτέ όμως, μου έμεινε εκείνη η φωτεινή και σκοτεινή ταυτόχρονα ανάμνηση, σε ένα χειμωνιάτικο δυνατό ήλιο κάτω από την αγαπημένη μου μέχρι και τώρα μυγδαλιά, να επαναφέρω όσες περισσότερες στιγμές μπορώ και να πλάθω δικές μου ιστορίες. Ο παππούς ήδη αδύναμος από της κακουχίες του παρελθόντος δεν άντεξε. Εννοείται δεν βρέθηκα στην κηδεία, ίσως καλύτερα, θα τον θυμάμαι για πάντα ζωντανό. Δεν μου αρέσει η όψη των πεθαμένων, αυτό το μακιγιάζ που τους κάνουν για να δείχνουν περίπου ζωντανοί, πολύ ξένο, πολύ ψεύτικο...
-Γ.: Μάλιστα, μια μάλλον απόμακρη και ταυτόχρονα κοντινή σχέση με το θάνατο λοιπόν, και σίγουρα σε μια τρυφερή και δύσκολη περίοδο της ζωής σας στη διαχείριση ενός τέτοιου γεγονότος, φαντάζομαι όλη η παραπάνω σκηνή περισσότερο από αφηγήσεις σας έχει μείνει παρά από προσωπική σας απεικόνιση
-Α.: κάθε άλλο, σχεδόν ποτέ δεν γινόταν αναφορά για το συγκεκριμένο γεγονός, είναι κάτι που έχω κρατήσει για μένα, αν θέλετε η πιο δυνατή ανάμνηση που είχα από τον παππού μου, και σίγουρα η πρώτη μου πραγματική δυνατή εικόνα που έχω συγκρατήσει από τα παιδικά μου χρόνια. Πολλά άλλα που μου περιγράφουν οι δικοί μου, είτε περιστατικά είτε σκανταλιές κι αστεία, δεν τα θυμάμαι καθόλου, πέρασαν ως αφηγήσεις και τα μετέτρεψα σε εικόνες, μα αυτή ήταν πραγματική εικόνα κι εμπειρία που έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα
-Γ.: Καλώς, αν δεν έχετε αντίρρηση πείτε μου αν θυμάστε κάποιο άλλο αξιοσημείωτο γεγονός της ζωής σας μεταξύ θανάτου του παππού κι ατυχήματος του αδελφού σας
-Α.: Υπάρχει κάτι, είναι όμως τόσο περίεργο ως γεγονός που πολλές φορές δεν ξέρω αν μπορώ να το εκμυστηρευτώ χωρίς να με περάσουν για εντελώς τρελό...
-Γ.: Έχετε ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον μου...

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

6. Σκέψεις

Ανάμικτα συναισθήματα με κατέκλυζαν με το που έφυγα από το γραφείο του γιατρού. Από τη  μια ξαλαφρωμένος που είχα βγάλει κάποια πράγματα τα οποία μέχρι τότε συζητούσα μόνο με τον εαυτό μου, από την άλλη η αίσθηση του ανικανοποίητου. Το ήξερα ότι μάλλον βιαζόμουν να πάρω απαντήσεις από το πρώτο ραντεβού, αλλά σε αυτή την ηλικία όπως και να το κάνεις όταν θέλεις κάτι, το θέλεις άμεσα.
Παρατήρησα εκ των υστέρων ότι περπατώντας δεν κοιτούσα σε ευθεία με τα μάτια όπως έκανα συνήθως, αλλά είτε κάτω είτε πιο πάνω, όχι ενδιάμεσα πάντως. Παρότι δεν είχα σαφή εξήγηση για το γεγονός και μόνο που το σκεφτόμουν άρχισε να σημαίνει κάτι για μένα. Ένα είδος ενδοσκόπησης που κάποτε έκανα ασυνείδητα άρχισε να περνά στο συνειδητό. Ξεκίνησα να προσέχω διαφορετικά όλες τις κινήσεις που έκανα: από τον τρόπο που περπατούσα, πως κινούσα τα χέρια, τι παρατηρούσα και πότε κι όλα αυτά σε πλήρη εναρμόνιση με το περιβάλλον. Σίγουρα είχε παίξει ρόλο κι η συζήτηση που είχα πριν λίγες ημέρες με την μετέπειτα κουμπάρα και τότε πολύ φίλη την Τ. Είχε μόλις γυρίσει από Αγγλία που σπούδαζε και μου περιέγραφε κάποια αντίστοιχη εμπειρία με ένα συμφοιτητή της από τον Άγιο Μαυρίκιο ο οποίος την προέτρεπε να βιώνει την κάθε στιγμή και την κάθε της αντίδραση, κίνηση, νεύμα, μορφασμό κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς σε πλήρη συνείδηση, για παράδειγμα: χασμουριέμαι, δηλαδή είτε μου λείπει οξυγόνο είτε νυστάζω πολύ ή μόλις ξύπνησα, που σημαίνει ότι ανοίγω το στόμα διάπλατα, οι μύες του προσώπου τραβιούνται προς τα πίσω, πιθανόν να συνοδεύεται από αντίστοιχο τέντωμα των χεριών προς τα πάνω και πίσω ενώ τα αυτιά ουσιαστικά χάνουν την απόλυτη επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Το είχα ακούσει ως αστείο αρχικά, μετά προσπαθώντας να το βιώσω το βρήκα από κουραστικό έως αδύνατο, όπως και να είχε πέρασε στο πίσω μέρος του μυαλού και να που βρήκε τη στιγμή να περάσει ως πράξη στη ζωή μου.
Οι σκέψεις μου όμως από την πρώτη επίσκεψη ήταν πραγματικά ένα κουβάρι. Πως θα ήταν δυνατό να αφεθώ και να βοηθηθώ από ένα άνθρωπο, έστω επαγγελματία, χωρίς να πληγωθώ εκ νέου; Δεν θα ήταν εύκολο είτε να ανασύρω μνήμες και να θυμηθώ γεγονότα που με τραυμάτισαν και με σημάδεψαν είτε να φτάσω σε σημείο να παραδεχτώ πράγματα που ούτε που φανταζόμουν ότι μου συμβαίνουν. Ήξερα καλά πως μια μεγάλη σύγκρουση φαινόταν να έρχεται κι έπρεπε να φανώ έτοιμος να την αντιμετωπίσω. Τα όπλα μου λίγα, κάποια βιβλία, λίγες αφηγήσεις παρόμοιων συναντήσεων πολύ κοντινών μου προσώπων και φυσικά οι ταινίες του Άλλεν αλλά και του Μπέργκμαν και Ταρκόφκσι.
Ο δρόμος μου για το σπίτι κι η συνάντηση με τους γονείς μου φάνηκε μια μικρή Οδύσσεια... Ατελείωτος και λυτρωτικός μαζί, ανακαλύπτοντας μέσα από επίπονες προσπάθειες και βηματισμούς: τώρα φέρνω το αριστερό πόδι μπροστά, τώρα το δεξί, γυρίζω το κεφάλι δεξιά, στέκομαι και περιμένω το φανάρι να περάσω απέναντι, τα μάτια μου χάνονται στον ορίζοντα και τον ήλιο που δύει, τα αυτοκίνητα περνούν, δεν γίνεται να μην σκέφτομαι τη σκηνή που το αυτοκίνητο σέρνει τον αδελφό μου, δεν είναι τυχαίο που ποτέ μου δεν πήρα δίπλωμα - δεν έμαθα να οδηγώ - αλλά και δεν έχω την αίσθηση του κινδύνου ακόμη και στις πιο ακραίες περιπτώσεις όταν βρίσκομαι συνοδηγός: απλά με έχει παγώσει το θέμα του αυτοκινήτου κι ότι αυτό συνεπάγεται στον βαθμό του αδιάφορου βλέμματος κι όψης που είχα όταν συνέβη το ατύχημα...
Έστριψα το κλειδί προς τα δεξιά κι άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος σκουπίζοντας ταυτόχρονα τα παπούτσια μου στο πατάκι της εξώπορτας.
- Καλησπέρα, ψέλλισα,
- καλώς τον, απάντησε η μητέρα με χαμόγελο, πεινάς; έχει γεμιστά που σ' αρέσουν...

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

5. Πρώτη επίσκεψη, λήξη

...Ο αδελφός μου με άφησε από το χέρι και προσπάθησε να περάσει απέναντι. Δεν υπολόγισε την ταχύτητα του αμαξιού που ερχόταν. Εγώ δεν ξέρω γιατί δεν τον ακολούθησα. Το αμάξι κι ο αδελφός μου χάθηκαν από το οπτικό μου πεδίο. Όλος ο δρόμος βάφτηκε κόκκινος. Η μάνα μου που παρακολουθούσε από το παράθυρο έβγαλε μια κραυγή. Το ίδιο κι η θεία μου με την ξαδέλφη μου που έστριψαν εκείνη την ώρα από τη γωνία. Η γιαγιά μου πετάχτηκε από απέναντι έντρομη. Κι εγώ στεκόμουν εκεί, ακίνητος σαν άγαλμα. Ούτε φωνή, ούτε κλάμα, καμιά αντίδραση. Μου φάνηκε ατελείωτη η διαδρομή. Το αυτοκίνητο που είχε πάρει από κάτω τον αδελφό μου σταμάτησε τελικά μετά από σχεδόν 200 μέτρα... Λίγο πριν φτάσει στις γραμμές του τραίνου. Όλος ο δρόμος κόκκινος, κι εγώ άσπρος. Έκτοτε και μόνο η θέα του αίματος μου προκαλούσε μια λιποθυμία, μια απέχθεια, δεν ξέρω πως να το εκφράσω. Όμως η έκφραση του συναισθήματος έλλειπε. Δεν το έβγαλα με τίποτα. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη στιγμή αλλά κι αργότερα. Στο νοσοκομείο που για μήνες περιμέναμε το θαύμα. 
Αργότερα που το θαύμα έγινε κι επέστρεψε στο σπίτι ο αδελφός, μπορεί τίποτα να μην ήταν όπως πριν, αλλά ήταν ζωντανός. Μπορεί να μας έβλεπε σαν αρκούδες κι άλλα ζώα, αλλά απ' ότι μας έλεγαν θα το ξεπερνούσε. Κι εγώ; Αρχικά με ανέλαβε η γιαγιά (εννοείται η μάνα μου περνούσε μερόνυχτα στο νοσοκομείο), έπρεπε να φανώ δυνατός και αυτάρκης από μικρός, μάθημα ζωής σε τρυφερή ηλικία. Δε με πείραζε που από τα πρωτεία του δευτερότοκου περνούσα σε ρόλο κομπάρσου, ούτε που σκέφτηκα ότι δεν έβγαζα την στεναχώρια μου γιατί θα προσέθετα απλώς σε αυτή των δικών μου. Πόσο μάλλον που άρχισα να εμφανίζω κόντρα αισθήματα στην εξωτερική αντίδραση σε σχέση με αυτά που αισθανόμουν. 
-Γ: Αν καταλαβαίνω, πέραν των άλλων σας ενόχλησε κι η "απώλεια" ενδιαφέροντος από τους γονείς σας; Δηλαδή, σίγουρα έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα τόσο μεγάλο θέμα, σας θεώρησαν αυτάρκη ή χειρότερα δευτερεύουσας σημασίας ίσως;
-Α: Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί έτσι μέχρι να το αναφέρετε. Αλλά ναι, μάλλον κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Έπρεπε να φανώ δυνατός κι αυτόνομος από τα πέντε μου. Είχε τα καλά του, αλλά μάλλον περισσότερα ήταν τα κακά στη συγκεκριμένη περίπτωση...
-Γ: Προσδιορίστε παρακαλώ τα άσχημα
-Α: Ας πούμε την έλλειψη της παιδικής ηλικίας. Τα βάρη που επωμίστηκα ξαφνικά με έβαλαν στα βαθιά από νωρίς. Δε με θυμάμαι να παίζω ανέμελα. Ακόμη και στο σχολείο εκείνη την περίοδο το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ανάκαμψη του αδελφού μου και πως να είμαι επιμελής ώστε να μην φέρω κι άλλα εμπόδια στους δικούς μου. Έπρεπε και να δείχνω και να είμαι αυτάρκης. Εκ των υστέρων μου βγήκε σε καλό, αλλά τότε...
-Γ: Αισθανθήκατε παραμελημένος κάπως; Για να επιδείξετε τέτοια δυναμική σε τόσο μικρή ηλικία κάποια παράλληλα γεγονότα πρέπει να έπαιξαν το ρόλο τους.
-Α: Δεν είμαι σίγουρος αν οφείλεται στις αφηγήσεις της γιαγιάς (και δεύτερης μάνας) που ξεριζώθηκε στα 14 από τη Μικρά Ασία κι ήρθε πρόσφυγας με ένα μπόγο ρούχα σε μια άγνωστη νέα πατρίδα ή από την ίδια την αυτοσυντήρηση, αλλά γεγονός είναι ότι βλέποντας τώρα πως αντέδρασα απορώ κι εγώ.
-Γ: Ας περάσουμε όμως στην ουσία, η έλλειψη εξωτερικής έκφρασης κι αντίδρασης σε σχέση με αυτά που αισθανόσασταν συνέχισε για μεγάλο διάστημα;
-Α: Τι μεγάλο γιατρέ μου; μέχρι τώρα το ίδιο γίνεται...
-Γ: Θα μου περιγράψετε τότε το επόμενο σημαντικό γεγονός που θυμάστε στην επόμενη συνεδρία μας, προς στιγμήν ο χρόνος σας τελείωσε.
Ένοιωσα ταυτόχρονα λυτρωμένος κι ανικανοποίητος, μου φάνηκε πολύ σύντομη αυτή η πρώτη φορά. Δηλαδή τι κέρδισα τώρα; σκέφτηκα, αυτά τα αναπαράγω και μόνος κάθε τόσο, τι λύση μου έδωσε; Από την άλλη δεν ήξερα αν μπορούσα να εκτεθώ κι άλλο εκείνη τη στιγμή. Ας είναι, θα δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και σ' αυτόν και στον εαυτό μου. Τον ευχαρίστησα κι αποχώρησα.
-Γ: Την επόμενη εβδομάδα ίδια ώρα και μέρα, έτσι;
-Α: Ναι γιατρέ, θα είμαι εδώ

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

4. Πρώτη επίσκεψη, συνέχεια

Το πρόσωπό μου άρχισε να ηρεμεί και να επανέρχεται σε ανέκφραστη κατάσταση μετά τα γέλια της εισαγωγικής μας συζήτησης. Κατάλαβα ότι μου άφησε μερικές στιγμές πριν αρχίσει να με ρωτάει και πάλι:
-Γ: Πείτε μου λοιπόν αν θέλετε, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο λόγος που σας φέρνει εδώ;
-Α: Νομίζω γιατρέ ότι ο κύριος λόγος είναι ότι δεν εξωτερικεύω σωστά τα συναισθήματά μου, ότι αυτό που "βγάζω" προς τα έξω έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που νιώθω
 -Γ: Η αλήθεια είναι ότι θέτετε πολλά ζητήματα με μιας, όχι ότι αυτό είναι αθέμιτο, τουναντίον. Αλλά ας ξεκινήσουμε με τη σειρά: περιγράψτε μου τι θεωρείτε αντίθεση στην έκφραση σε σχέση με αυτό που νιώθετε
-Α: Ας πούμε μέσα μου πονάω κι αντί να το βγάλω με κλάμα μου βγαίνει αν όχι με γέλιο με χαμόγελο...
-Γ: Μάλιστα, να φανταστώ μιλάτε πάντα για συναισθηματικό πόνο, ας πούμε για μια απώλεια, είτε ανθρώπου είτε πράγματος, κι όχι για φυσικό όπως ένα χτύπημα
-Α: Σωστά, μα νόμιζα ότι το έκανα σαφές αρχικά
-Γ: Ξέρετε, καμιά φορά τα λόγια δεν δίνουν με ακρίβεια αυτό που θέλουμε να πούμε, το να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή και να αποκλείουμε πράγματα είναι σημαντικό για αυτό που κάνω, για αυτό που κάνουμε καλύτερα
-Α: Έχετε δίκιο, αλλά ας πούμε αν πονούσα από ένα χτύπημα ή άλλο φυσικό αίτιο και χαμογελούσα μάλλον θα ήμουν για εγκλεισμό γιατρέ μου, έτσι δεν είναι;
-Γ: (μπορεί και μειδιώντας) και πάλι όμως δεν θα είχατε πλήρη επίγνωση για αυτό που σας συμβαίνει και θα ήμουν εγώ ο αρμόδιος για να αποφασίσω κάτι τέτοιο, συνεχίστε όμως, από πότε αρχίσατε να το παρατηρείτε να σας συμβαίνει;
-Α: δεν είμαι σίγουρος, μάλλον αρκετά χρόνια πίσω πρέπει να πάω, τελικά αυτό με την αναδρομή στην παιδική ηλικία δεν είναι μόνο των ταινιών και των βιβλίων λοιπόν...
-Γ: Πιστεύω πως είναι αναγκαίο στην περίπτωσή σας, σας ακούω
-Α: Όσο κι αν προσπαθώ να το αποβάλλω για πολλούς λόγους, η πρώτη πολύ δυνατή μνήμη που έχω με ανάλογο συμβάν είναι γύρω στα πέντε μου. Ο αδελφός μου τότε ήταν εννιά. Μέναμε σε μια μονοκατοικία στον Περισσό κι απέναντι έμεναν η γιαγιά κι ο παππούς. Οι περισσότεροι συγγενείς - θείοι και πρώτα ξαδέλφια - έμεναν επίσης στη γειτονιά. Ήταν απόγευμα, μετά το μεσημεριανό φαγητό και την ανάλογη ξεκούραση, Άνοιξη αν θυμάμαι καλά, περίπου όπως τώρα. Με τον αδελφό μου να με κρατά από το χέρι στεκόμασταν στην άκρη του πεζοδρομίου, από την ανηφόρα φαινόταν να έρχεται ένα αυτοκίνητο...

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

3. Πρώτη επίσκεψη

Πέρασα στο γραφείο του Γ. με τέτοια αποφασιστικότητα που κι εμένα εκ των υστέρων εξέπληξε. Όμως πάντα έτσι αντιδρούσα, ήταν μέχρι να γίνει η αρχή, μετά ποιος με έπιανε. Περίμενα με ευγένεια μέχρι να μου υποδείξει το σημείο που θα καθίσω, μου έδειξε με το χέρι μια πολυθρόνα απέναντι από το γραφείο του, μια δερμάτινη κι όμως λιτή κατά τ' άλλα πολυθρόνα γυρισμένη περίπου 3/4 προς το μέρος του. Κάθισα λίγο διστακτικά προσπαθώντας να βρω μια βολική στάση κυρίως για τα πόδια μου. Ανέκαθεν κι εγώ κι άλλοι διασκέδαζαν με τον τρόπο που έβαζα τα πόδια μου όταν καθόμουν, διάβαζα, κι άλλες δραστηριότητες, άλλοτε τα μπέρδευα σε διπλό σταυροπόδι, άλλοτε έβγαζα το παπούτσι, τη σαγιονάρα ή ότι φορούσα και το έπαιζα με τα ακροδάχτυλα, κι ότι μπορεί να φανταστείτε. Αυτή τη φορά ο τρόπος καθίσματος θύμιζε άγαλμα Φαραώ, εντελώς όρθια η πλάτη και τα χέρια να ακουμπούν όλο τον κορμό και να καταλήγουν στους μηρούς με ανοιχτές τις παλάμες. Δεν γνώριζα τότε ότι πρόκειται για στάση αυτοσυγκέντρωσης και περισυλλογής, ήρθε εντελώς αυθόρμητα, κάποιοι θα την έβλεπαν και σαν μαζεμένη και με δόση συστολής, αλλά όχι αυτός. Την κουβέντα μάλιστα άρχισε με αυτό ακριβώς το θέμα:
- Γ: Βλέπω, ότι κάθεστε σε μια άνετη προς εσάς στάση, θέλετε να ξεκινήσουμε;
- Α: Ναι καλό θα ήταν - κατόρθωσα να ψιθυρίσω, ενώ η καρδιά μου δεν είχε ακόμη επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
- Γ: Πείτε μου αν θέλετε πως κι αποφασίσατε να έρθετε εδώ, το συζητήσατε αρχικά με τους δικούς σας ή με κάποιον φίλο / συγγενή ίσως; (εδώ εντελώς στιγμιαία σκέφτηκα: ωχ, του το έχει εκμυστηρευτεί ο άντρας της ξαδέλφης μου;)
-Α: Όχι με κανέναν δε το συζήτησα, η απόφαση ήταν εντελώς προσωπική και το μόνο που ζήτησα ήταν από ένα "κοινό μας γνωστό" μια συμβουλή για το πόσο καλός είστε κι αν μπορώ να δω αποτελέσματα σε θεραπεία μαζί σας
-Γ: Μάλιστα, να υποθέσω ότι είστε ενήλικος και δεν χρειάζεται η συναίνεση των γονέων;
-Α: Σωστά, για την ακρίβεια έχω ψηφίσει κιόλας
-Γ: (για να σπάσει περισσότερο τον πάγο) Ελπίζω το θέμα μας να μην είναι η μεταμέλεια της ψήφου σας
-Α: (χαμογελώντας), όχι βέβαια, αν και μικρός θεωρώ ότι έχω ήδη μορφώσει γνώμη για την πολιτική μου προτίμηση, έχω περάσει κι από κόμματα κι από νεολαίες, οπότε αλλού μάλλον είναι το θέμα
-Γ: Σας ακούω λοιπόν

-Α: (ξεφυσώντας) πως θέλετε να αρχίσω; από την παιδική μου ηλικία;
-Γ: (χαμογελώντας) Αγαπητέ μου, ή έχετε διαβάσει Φρόυντ ή έχετε δει πολλές ταινίες του Γούντυ Άλλεν
-Α: (γελώντας κι εντελώς λυμένος πλέον) Κι από τα δύο γιατρέ μου, κι από τα δύο