6. Σκέψεις

Ανάμικτα συναισθήματα με κατέκλυζαν με το που έφυγα από το γραφείο του γιατρού. Από τη  μια ξαλαφρωμένος που είχα βγάλει κάποια πράγματα τα οποία μέχρι τότε συζητούσα μόνο με τον εαυτό μου, από την άλλη η αίσθηση του ανικανοποίητου. Το ήξερα ότι μάλλον βιαζόμουν να πάρω απαντήσεις από το πρώτο ραντεβού, αλλά σε αυτή την ηλικία όπως και να το κάνεις όταν θέλεις κάτι, το θέλεις άμεσα.

Παρατήρησα εκ των υστέρων ότι περπατώντας δεν κοιτούσα σε ευθεία με τα μάτια όπως έκανα συνήθως, αλλά είτε κάτω είτε πιο πάνω, όχι ενδιάμεσα πάντως. Παρότι δεν είχα σαφή εξήγηση για το γεγονός και μόνο που το σκεφτόμουν άρχισε να σημαίνει κάτι για μένα. Ένα είδος ενδοσκόπησης που κάποτε έκανα ασυνείδητα άρχισε να περνά στο συνειδητό. Ξεκίνησα να προσέχω διαφορετικά όλες τις κινήσεις που έκανα: από τον τρόπο που περπατούσα, πως κινούσα τα χέρια, τι παρατηρούσα και πότε κι όλα αυτά σε πλήρη εναρμόνιση με το περιβάλλον. Σίγουρα είχε παίξει ρόλο κι η συζήτηση που είχα πριν λίγες ημέρες με την μετέπειτα κουμπάρα και τότε πολύ φίλη την Τ. Είχε μόλις γυρίσει από Αγγλία που σπούδαζε και μου περιέγραφε κάποια αντίστοιχη εμπειρία με ένα συμφοιτητή της από τον Άγιο Μαυρίκιο ο οποίος την προέτρεπε να βιώνει την κάθε στιγμή και την κάθε της αντίδραση, κίνηση, νεύμα, μορφασμό κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς σε πλήρη συνείδηση, για παράδειγμα: χασμουριέμαι, δηλαδή είτε μου λείπει οξυγόνο είτε νυστάζω πολύ ή μόλις ξύπνησα, που σημαίνει ότι ανοίγω το στόμα διάπλατα, οι μύες του προσώπου τραβιούνται προς τα πίσω, πιθανόν να συνοδεύεται από αντίστοιχο τέντωμα των χεριών προς τα πάνω και πίσω ενώ τα αυτιά ουσιαστικά χάνουν την απόλυτη επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Το είχα ακούσει ως αστείο αρχικά, μετά προσπαθώντας να το βιώσω το βρήκα από κουραστικό έως αδύνατο, όπως και να είχε πέρασε στο πίσω μέρος του μυαλού και να που βρήκε τη στιγμή να περάσει ως πράξη στη ζωή μου.
Οι σκέψεις μου όμως από την πρώτη επίσκεψη ήταν πραγματικά ένα κουβάρι. Πως θα ήταν δυνατό να αφεθώ και να βοηθηθώ από ένα άνθρωπο, έστω επαγγελματία, χωρίς να πληγωθώ εκ νέου; Δεν θα ήταν εύκολο είτε να ανασύρω μνήμες και να θυμηθώ γεγονότα που με τραυμάτισαν και με σημάδεψαν είτε να φτάσω σε σημείο να παραδεχτώ πράγματα που ούτε που φανταζόμουν ότι μου συμβαίνουν. Ήξερα καλά πως μια μεγάλη σύγκρουση φαινόταν να έρχεται κι έπρεπε να φανώ έτοιμος να την αντιμετωπίσω. Τα όπλα μου λίγα, κάποια βιβλία, λίγες αφηγήσεις παρόμοιων συναντήσεων πολύ κοντινών μου προσώπων και φυσικά οι ταινίες του Άλλεν αλλά και του Μπέργκμαν και Ταρκόφκσι.
Ο δρόμος μου για το σπίτι κι η συνάντηση με τους γονείς μου φάνηκε μια μικρή Οδύσσεια... Ατελείωτος και λυτρωτικός μαζί, ανακαλύπτοντας μέσα από επίπονες προσπάθειες και βηματισμούς: τώρα φέρνω το αριστερό πόδι μπροστά, τώρα το δεξί, γυρίζω το κεφάλι δεξιά, στέκομαι και περιμένω το φανάρι να περάσω απέναντι, τα μάτια μου χάνονται στον ορίζοντα και τον ήλιο που δύει, τα αυτοκίνητα περνούν, δεν γίνεται να μην σκέφτομαι τη σκηνή που το αυτοκίνητο σέρνει τον αδελφό μου, δεν είναι τυχαίο που ποτέ μου δεν πήρα δίπλωμα - δεν έμαθα να οδηγώ - αλλά και δεν έχω την αίσθηση του κινδύνου ακόμη και στις πιο ακραίες περιπτώσεις όταν βρίσκομαι συνοδηγός: απλά με έχει παγώσει το θέμα του αυτοκινήτου κι ότι αυτό συνεπάγεται στον βαθμό του αδιάφορου βλέμματος κι όψης που είχα όταν συνέβη το ατύχημα...
Έστριψα το κλειδί προς τα δεξιά κι άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος σκουπίζοντας ταυτόχρονα τα παπούτσια μου στο πατάκι της εξώπορτας.
- Καλησπέρα, ψέλλισα,
- καλώς τον, απάντησε η μητέρα με χαμόγελο, πεινάς; έχει γεμιστά που σ' αρέσουν...

≈