5. Πρώτη επίσκεψη, λήξη

...Ο αδελφός μου με άφησε από το χέρι και προσπάθησε να περάσει απέναντι. Δεν υπολόγισε την ταχύτητα του αμαξιού που ερχόταν. Εγώ δεν ξέρω γιατί δεν τον ακολούθησα. Το αμάξι κι ο αδελφός μου χάθηκαν από το οπτικό μου πεδίο. Όλος ο δρόμος βάφτηκε κόκκινος. Η μάνα μου που παρακολουθούσε από το παράθυρο έβγαλε μια κραυγή. Το ίδιο κι η θεία μου με την ξαδέλφη μου που έστριψαν εκείνη την ώρα από τη γωνία. Η γιαγιά μου πετάχτηκε από απέναντι έντρομη. Κι εγώ στεκόμουν εκεί, ακίνητος σαν άγαλμα. Ούτε φωνή, ούτε κλάμα, καμιά αντίδραση. Μου φάνηκε ατελείωτη η διαδρομή. Το αυτοκίνητο που είχε πάρει από κάτω τον αδελφό μου σταμάτησε τελικά μετά από σχεδόν 200 μέτρα... Λίγο πριν φτάσει στις γραμμές του τραίνου. Όλος ο δρόμος κόκκινος, κι εγώ άσπρος. Έκτοτε και μόνο η θέα του αίματος μου προκαλούσε μια λιποθυμία, μια απέχθεια, δεν ξέρω πως να το εκφράσω. Όμως η έκφραση του συναισθήματος έλλειπε. Δεν το έβγαλα με τίποτα. Όχι μόνο στη συγκεκριμένη στιγμή αλλά κι αργότερα. Στο νοσοκομείο που για μήνες περιμέναμε το θαύμα. 
Αργότερα που το θαύμα έγινε κι επέστρεψε στο σπίτι ο αδελφός, μπορεί τίποτα να μην ήταν όπως πριν, αλλά ήταν ζωντανός. Μπορεί να μας έβλεπε σαν αρκούδες κι άλλα ζώα, αλλά απ' ότι μας έλεγαν θα το ξεπερνούσε. Κι εγώ; Αρχικά με ανέλαβε η γιαγιά (εννοείται η μάνα μου περνούσε μερόνυχτα στο νοσοκομείο), έπρεπε να φανώ δυνατός και αυτάρκης από μικρός, μάθημα ζωής σε τρυφερή ηλικία. Δε με πείραζε που από τα πρωτεία του δευτερότοκου περνούσα σε ρόλο κομπάρσου, ούτε που σκέφτηκα ότι δεν έβγαζα την στεναχώρια μου γιατί θα προσέθετα απλώς σε αυτή των δικών μου. Πόσο μάλλον που άρχισα να εμφανίζω κόντρα αισθήματα στην εξωτερική αντίδραση σε σχέση με αυτά που αισθανόμουν. 

-Γ: Αν καταλαβαίνω, πέραν των άλλων σας ενόχλησε κι η "απώλεια" ενδιαφέροντος από τους γονείς σας; Δηλαδή, σίγουρα έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα τόσο μεγάλο θέμα, σας θεώρησαν αυτάρκη ή χειρότερα δευτερεύουσας σημασίας ίσως;

-Α: Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί έτσι μέχρι να το αναφέρετε. Αλλά ναι, μάλλον κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Έπρεπε να φανώ δυνατός κι αυτόνομος από τα πέντε μου. Είχε τα καλά του, αλλά μάλλον περισσότερα ήταν τα κακά στη συγκεκριμένη περίπτωση...

-Γ: Προσδιορίστε παρακαλώ τα άσχημα

-Α: Ας πούμε την έλλειψη της παιδικής ηλικίας. Τα βάρη που επωμίστηκα ξαφνικά με έβαλαν στα βαθιά από νωρίς. Δε με θυμάμαι να παίζω ανέμελα. Ακόμη και στο σχολείο εκείνη την περίοδο το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ανάκαμψη του αδελφού μου και πως να είμαι επιμελής ώστε να μην φέρω κι άλλα εμπόδια στους δικούς μου. Έπρεπε και να δείχνω και να είμαι αυτάρκης. Εκ των υστέρων μου βγήκε σε καλό, αλλά τότε...

-Γ: Αισθανθήκατε παραμελημένος κάπως; Για να επιδείξετε τέτοια δυναμική σε τόσο μικρή ηλικία κάποια παράλληλα γεγονότα πρέπει να έπαιξαν το ρόλο τους.

-Α: Δεν είμαι σίγουρος αν οφείλεται στις αφηγήσεις της γιαγιάς (και δεύτερης μάνας) που ξεριζώθηκε στα 14 από τη Μικρά Ασία κι ήρθε πρόσφυγας με ένα μπόγο ρούχα σε μια άγνωστη νέα πατρίδα ή από την ίδια την αυτοσυντήρηση, αλλά γεγονός είναι ότι βλέποντας τώρα πως αντέδρασα απορώ κι εγώ.

-Γ: Ας περάσουμε όμως στην ουσία, η έλλειψη εξωτερικής έκφρασης κι αντίδρασης σε σχέση με αυτά που αισθανόσασταν συνέχισε για μεγάλο διάστημα;

-Α: Τι μεγάλο γιατρέ μου; μέχρι τώρα το ίδιο γίνεται...

-Γ: Θα μου περιγράψετε τότε το επόμενο σημαντικό γεγονός που θυμάστε στην επόμενη συνεδρία μας, προς στιγμήν ο χρόνος σας τελείωσε.

Ένοιωσα ταυτόχρονα λυτρωμένος κι ανικανοποίητος, μου φάνηκε πολύ σύντομη αυτή η πρώτη φορά. Δηλαδή τι κέρδισα τώρα; σκέφτηκα, αυτά τα αναπαράγω και μόνος κάθε τόσο, τι λύση μου έδωσε; Από την άλλη δεν ήξερα αν μπορούσα να εκτεθώ κι άλλο εκείνη τη στιγμή. Ας είναι, θα δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και σ' αυτόν και στον εαυτό μου. Τον ευχαρίστησα κι αποχώρησα.

-Γ: Την επόμενη εβδομάδα ίδια ώρα και μέρα, έτσι;

-Α: Ναι γιατρέ, θα είμαι εδώ

≈