4. Πρώτη επίσκεψη, συνέχεια

Το πρόσωπό μου άρχισε να ηρεμεί και να επανέρχεται σε ανέκφραστη κατάσταση μετά τα γέλια της εισαγωγικής μας συζήτησης. Κατάλαβα ότι μου άφησε μερικές στιγμές πριν αρχίσει να με ρωτάει και πάλι:

-Γ: Πείτε μου λοιπόν αν θέλετε, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο λόγος που σας φέρνει εδώ;
-Α: Νομίζω γιατρέ ότι ο κύριος λόγος είναι ότι δεν εξωτερικεύω σωστά τα συναισθήματά μου, ότι αυτό που "βγάζω" προς τα έξω έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που νιώθω
 -Γ: Η αλήθεια είναι ότι θέτετε πολλά ζητήματα με μιας, όχι ότι αυτό είναι αθέμιτο, τουναντίον. Αλλά ας ξεκινήσουμε με τη σειρά: περιγράψτε μου τι θεωρείτε αντίθεση στην έκφραση σε σχέση με αυτό που νιώθετε
-Α: Ας πούμε μέσα μου πονάω κι αντί να το βγάλω με κλάμα μου βγαίνει αν όχι με γέλιο με χαμόγελο...
-Γ: Μάλιστα, να φανταστώ μιλάτε πάντα για συναισθηματικό πόνο, ας πούμε για μια απώλεια, είτε ανθρώπου είτε πράγματος, κι όχι για φυσικό όπως ένα χτύπημα
-Α: Σωστά, μα νόμιζα ότι το έκανα σαφές αρχικά
-Γ: Ξέρετε, καμιά φορά τα λόγια δεν δίνουν με ακρίβεια αυτό που θέλουμε να πούμε, το να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή και να αποκλείουμε πράγματα είναι σημαντικό για αυτό που κάνω, για αυτό που κάνουμε καλύτερα
-Α: Έχετε δίκιο, αλλά ας πούμε αν πονούσα από ένα χτύπημα ή άλλο φυσικό αίτιο και χαμογελούσα μάλλον θα ήμουν για εγκλεισμό γιατρέ μου, έτσι δεν είναι;
-Γ: (μπορεί και μειδιώντας) και πάλι όμως δεν θα είχατε πλήρη επίγνωση για αυτό που σας συμβαίνει και θα ήμουν εγώ ο αρμόδιος για να αποφασίσω κάτι τέτοιο, συνεχίστε όμως, από πότε αρχίσατε να το παρατηρείτε να σας συμβαίνει;
-Α: δεν είμαι σίγουρος, μάλλον αρκετά χρόνια πίσω πρέπει να πάω, τελικά αυτό με την αναδρομή στην παιδική ηλικία δεν είναι μόνο των ταινιών και των βιβλίων λοιπόν...
-Γ: Πιστεύω πως είναι αναγκαίο στην περίπτωσή σας, σας ακούω
-Α: Όσο κι αν προσπαθώ να το αποβάλλω για πολλούς λόγους, η πρώτη πολύ δυνατή μνήμη που έχω με ανάλογο συμβάν είναι γύρω στα πέντε μου. Ο αδελφός μου τότε ήταν εννιά. Μέναμε σε μια μονοκατοικία στον Περισσό κι απέναντι έμεναν η γιαγιά κι ο παππούς. Οι περισσότεροι συγγενείς - θείοι και πρώτα ξαδέλφια - έμεναν επίσης στη γειτονιά. Ήταν απόγευμα, μετά το μεσημεριανό φαγητό και την ανάλογη ξεκούραση, Άνοιξη αν θυμάμαι καλά, περίπου όπως τώρα. Με τον αδελφό μου να με κρατά από το χέρι στεκόμασταν στην άκρη του πεζοδρομίου, από την ανηφόρα φαινόταν να έρχεται ένα αυτοκίνητο...

≈